Welk beeld bleef dinsdagavond hangen na PSV-Napoli?

Dat van mooi voetbal. Van een wonderbaarlijke verrijzenis. Van pure schoonheid. Van euforie.

Welk beeld bleef woensdagavond hangen na Chelsea-Ajax?

Dat van de bebloede kop van Wout Weghorst.

Schrijver en begenadigd vrijdenker Arthur van Amerongen vergeleek de gepijnigde tronie met die van Jezus Christus, zeulend met een kruis op weg naar Golgotha, maar dat vind ik nogal overdreven. Die egocentrische zelfkastijding van de spits heeft niks te maken met spirituele verhevenheid of boetedoening voor de mensheid. Wout Weghorst is niet De Verlosser, zelfs niet een gladiator, maar een verdwaalde kooivechter. En nog een slechte ook.

In de Arena heeft hij zaterdagavond nog wel zo fijn kunnen oefenen tegen die andere dwaas, Wouter Goes van AZ, bijgenaamd The Fighting Bully. Maar – en dat zul je nou altijd zien – gáf kooivechter Weghorst die chronisch etterende Goes een loepzuivere elleboogstoot op borsthoogte, wist de scheidsrechter de tik niet op waarde te schatten. Niet het volle aantal punten waar Warmaker Wout recht op had, maar een lullig geel kaartje.

Dan ga je – nog volledig in de vechtmodus – een paar dagen later in Londen dus uiteraard op jacht naar eerherstel. Karakter tonen, noemen sommigen dat. Vooropgaan in de strijd. Gebrek aan kwaliteit compenseren met inzet. Vóórbeeld zijn voor je elftal. Een sneue en lelijke misvatting. Kenneth Taylor deed even zo’n oliekoekdom Weghorstje en kon meteen met rood vertrekken.

Het enige waar dat chronische gesleur, getrek, geduw en gezeur toe leidt is afbrokkeling van het fraaie imago van voetbalclub Ajax. En tot een hoofdwond, omdat zo’n reus van Chelsea na al dat irritante gedoe tijdens weer een tuimeling van Weghorst even vergat om z’n voet op te tillen.

Meest typerend voor de wedstrijd: de door kooivechter Wout veroorzaakte strafschop. Het regende en dan weet een voetballer: oppassen met een sliding maken, want je glijdt door. Daar heeft een kooivechter geen boodschap aan. Weghorst ramde glijdend z’n tegenstander van de sokken en tekende na die Kamikazeactie met z’n handen een bolvorm, om de scheidsrechter te laten weten dat hij toch echt de bal speelde. Die beelden gaan de wereld over. Het is om je dood te schamen.

En dan speelde Ajax ook nog in dat treurige uittenue. Je hébt al geen kleur op de wangen, dus wat doe je dan? Een kleurloos pakje aantrekken. Is het beige met een tintje roze erin? Zijn het witte shirts die in de wasmachine per ongeluk gezelschap hebben gekregen van de volgeplaste luier van opa Hendrik? Een uittenu als de pyama zonder pijpen waarin Luciën van De Vlaamsche Pot onder de dekens kruipt met z’n vriend Karel. En daarin moet je dan voetballen op Stamford Bridge tegen Chelsea met die prachtige donkerblauwe shirts. Met als boegbeeld een verdwaalde kooivechter die solliciteert naar een dwangbuis. Amsterdam huilt, waar het eens heeft gelachen.