Supporters wilden flesjes met heilige Toscaanse olijfolie op een altaar zetten.

Holy FariOli.

Op de knietjes voor een Italiaan die als zijne heiligheid in de Johan Cruijff Arena was neergestreken.

Aardige man, die Francesco Farioli. Best knap dat hij zonder wonderteam zoveel punten heeft gepakt, maar schandalig dat Ajax hem na één seizoen alweer laat gaan? Doe even normaal zeg. Tussenpaus, meer niet. Die kolderieke verontwaardiging onder de fans… Het atoombombeleid van Mislintat heeft kennelijk niet alleen de club geraakt, maar ook het gezond verstand van de toeschouwers. Iets met éénoog in het land der blinden. 

Ik zag Farioli bij Rondo op Ziggo Sport. Hij sprak over het spel zoals hij zijn spelers liet voetballen. Saai, geforceerd wetenschappelijk, data gestuurd, interessantdoenerig over het beklimmen van de Mount Everest en geen seconde met de flair die bij Ajax past. Alsof hij als student filosofie op de universiteit van Florence tegenover hoogleraren z’n scriptie Voetbal als wedergeboorte, de esthetiek van het spel en de rol van de doelman aan het verdedigen was, in de geest van Jean Paul Sartre strooiend met teksten zoals Frank de Boer met passes.  Zevenentachtig procent van de passes van Ajax zijn dit seizoen aangekomen. Zeven-en-tachtig procent… Sartre jodelt in zijn graf. Maar wáár zijn die passes aangekomen? Vijf meter breed, van de vlijtige middenvelder Ed Bever naar de vlijtige middenvelder Willem Bever.

Voetbal is een manier van kijken naar het leven, doceert filosoof Francesco Farioli. In zijn geval was dat leven een seizoen lang niet om aan te gluren.

Tijdens Rondo keek Marco van Basten naar hem als een aap in een sigarenzaak en ik kon me dat heel goed voorstellen. Het voetbalveld is de plek waar volgens Francesco Farioli regels en het uitoefenen van schoonheid samenkomen. In het Ajax met Van Basten in de spits kwam de schoonheid uit de voeten, niet uit de mond. Je zag Marco op de filosofische woordenbrij van de Italiaan in gedachten wegglijden naar de belangrijkste thuiswedstrijd van het seizoen, tegen NEC. Beroerd voetbal, weggespeeld tegen een clubje waarvan op eigen veld nog nooit was verloren. ‘Je mag als Ajax toch niet in vier wedstrijden een voorsprong van negen punten verspelen’, zei Van Basten weinig filosofisch, maar daarom niet minder raak.

De hooggewaardeerde stukjestikker Willem Vissers – geboren filosoof – bedankte Farioli dat hij er was, als mens. Ik – simpele voetballiefhebber – bedank Farioli dat hij vertrekt, als trainer.