Raar woord eigenlijk, doping. Klinkt als de naam van een Chinese tafeltennisser. Het pingpong is gewonnen door Do Ping. Vrolijke klanken, maar do-ping is wel mooi hartstikke verschrikkelijk slecht. Do-ping is De Duivel, Do-ping is Het Kwaad. Je hebt de mensen die nooit vals spelen, die worden gedreven door eerlijkheid, de heiligen. Dat zijn wij. En je hebt de dopingzondaars. Dat zijn zij. Lekker makkelijk, zo’n oordeel. En misselijkmakend hypocriet.

Was het dan niet afschuwelijk, dat DDR-systeem met artsen die van sportvrouwen behaarde anabolenmonsters maakten? Was het dan niet huiveringwekkend, sportmannen met injectienaalden in hun arm voor de broodnodige epo? Natuurlijk wel, maar er zijn weinig sporters die zo zuiver in het leven staan als Joop Zoetemelk en zelfs hij is drie keer positief getest. Voelde ik me als simpele journalist in de Tour de France-caravaan ziek, zwak en misselijk, dan kreeg ik een middeltje om Parijs te halen. Dat heet in de medische wetenschap een medicijn. Namen wielrenners hetzelfde middeltje, dan heette het doping.

Wij-die-nooit-vals-spelen willen wielrenners zien lijden op Alpenflanken. Wij, de heiligen, willen een slagveld met winnaars en als daarop heel menselijk naar middelen wordt gegrepen, dan schreeuwen wij-die-altijd-eerlijk-zijn ‘schánde’. Bij voorkeur als het om wielrenners gaat.
Juventus won ten koste van Ajax de Champions League met spelers die ogenschijnlijk stijf stonden van den drugs. Kraaide geen haan naar. Deze week werd bekend dat tennisser Jannik Sinner – de nummer 1 van de wereld – twee keer positief werd getest op het verboden middel clostebol. Zijn excuus: m’n masseur heeft dat spul op een wondje op z’n eigen lijf gespoten en nu is het in mijn lichaam terechtgekomen. Het oordeel: de uitleg is geloofwaardig. Geen schorsing.

De Oekraïnse tennisser Dayana Yastremska werd betrapt op dopinggebruik. Haar excuus: ‘Ik kreeg het middel per ongeluk binnen’. Het oordeel: haar valt geen fout of nalatigheid te verwijten. Geen schorsing. De Franse tennisser Richard Gasquet had cocaïne in z’n lijf. Zijn excuus: ‘Heb ik binnengekregen, omdat ik een vrouw kuste in een nachtclub’. Oordeel: hem valt geen fout of nalatigheid te verwijten. Geen schorsing. Want tennissers zijn geen wielrenners, geen dwangarbeiders van de weg.

Schrijver George Orwell wist het al. In de Animal Farm van de sport zijn alle dopingzondaars gelijk, maar sommige dopingzondaars zijn meer gelijk dan anderen