Hartverwarmend toch, zevenentwintig mascottes van betaald voetbalclubs in het PSV-stadion verenigd voor een kerstdiner. Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen. Buiten matten de hooligans, binnen proost Lucky de lynx van Ajax met Tijger en Tijgerin van FC Utrecht. Op de middenstip heft Phoxy de Vos van PSV het glas met Coentje van Feyenoord en schept Zwolfje van PEC Zwolle de boontjes op. 

Hartstikke leuk natuurlijk zo’n feest voor al die aardige chronisch goedgeluimde types in bloedhete pakken, waarin ze zich een seizoen lang de takke zweten voor een bedrag waarvoor een modaal backje van Ajax niet één keer één schoen aantrekt. Maar toch… ik krijg acné op m’n tanden van die uit de kluiten gewassen knuffels. Heb niks tegen die mensen in dat nepvacht, ook niet tegen de beesten die ze uitbeelden, maar alles tegen de Amerikaanse seniliteit waar deze poppenkast symbool voor staat. Zo’n springende achterneef van Mickey Mouse – de meest irritante muis op aarde – onderstreept pijnlijk de complete debilisering van het hedendaagse voetbal. 

Alsof we achterlijk zijn geworden met ons allen. Ja, maar Lucky is leuk voor de kléintjes in het stadion, hoor ik u zeggen. Gelul. Als kind mocht ik mee naar het Olympisch Stadion wanneer Ajax daar Europacupwedstrijden speelde. Dan klopte m’n hart sneller voor Johan Cruijff en Piet Keizer, niet voor een uit Disneyworld ontsnapt speelgoedbeest met groeistuipen. 

Die heerlijke oprechte vreugde van de amateurs van Hercules in de Galgenwaard nadat ze Ajax hadden uitgeschakeld… Je moet er toch niet aan denken dat daar zo’n schijtlollig pluchen Hercuultje tussen had staan springen, bij wijze van uit de VS overgewaaide hersenverweking. 

Ooit zag ik daar hoe serieuze honkballers genaamd Witte Sokken uit Chicago hun werk moesten doen in een decor van dansende mascottes, springende schaars geklede meisjes – daar komt de naam huppelkutjes vandaan – en lullige spelletjes op het scorebord. En die onzin moeten wij hier zo nodig importeren. Professionalisering, heet dat. Leve de amateurs! In de geest van dat kerstdiner in het PSV-stadion galmt door m’n hersenpan: Daar hoorden zij engelen zingen…. Hercules!