Het engst aan de Olympische Spelen is de medaillespiegel, de lijst waarop je kunt zien hoe goed je bent als land. Het medailleklassement als barometer van onvervalst nationaal-chauvinisme.

Wonderlijke bezigheidstherapieën als handboogschieten en skateboarden die we vier jaar lang publicitair in de mist niet zien hangen, tellen even zwaar mee als de moeder aller sporten atletiek, de gouden plak in een vol olympisch stadion weegt even zwaar als de gouden plak in een zweterig achterafzaaltje met pluimpjemeppers en worstelaars die gehuld in babyrompertjes tegen elkaar aan glibberen. Medaillespiegeltje aan de wand, wie of wie is het beste land?

Dat was altijd al behoorlijk eng, maar is nog veel enger geworden sinds de hedendaagse Nederlander zichzelf heel erg goed is gaan vinden. En dus vindt dat hij/zij/het altijd moet winnen. Voorheen had je de loodgieter, die – hartstikke waardevol – als professional winnaar werd als bij jou de waterleiding was geknapt en verder bescheiden door het leven ging. Nu heb je de beroepsactivist, volstrekt nutteloos schepsel dat denkt dat hij/zij/het de wereld redt – en dus de grote winnaar is – door zijn/haar/hullie reet vast te lijmen aan een reepje snelweg. Zelfoverschatting als nationale ziekte.

Amerika-correspondent Michiel Vos sprak in het tv-programma Humberto a Paris over de presidentskandidatuur van Kamala Harris. Kunnen wé nog winnen? vroeg Humberto Tan. Kunnen wé nog winnen… Wé doen niet eens mee! Wij Nederlanders willen zelfs verkiezingen winnen waarin we ontbreken. Team NL number one, The Netherlands first! Tijdens de Spelen van 1988 in Seoel was Team NL nog gewoon de Nederlandse olympische ploeg.

Bean van Limbeek, marktkoopman uit Almelo, stond in de finale van het kleiduivenschieten. ‘Mooi man’, zei hij. Bean verveelde zich een beetje in Seoel en daarom had hij een handeltje opgezet in volkswijk Itaewon. ‘Mooi man.’ Er kwamen Nederlandse journalisten speciaal naar de schietbaan om met hem te praten. ‘Mooi man.’  Hij won net geen medaille. Jammer dan. Kun je in Team NL niet meer mee aankomen.

Zesendertig plakken in Tokio, dat record moet sneuvelen. Meer, meer, meer. Want in moderne topsport is relativeren een scheldwoord geworden. Won Bean geen medaille? Oh, wat erg. Weet je wát erg is? Dat Bean de Ziekte van Parkinson kreeg en nooit meer kleiduiven uit de lucht kon schieten. In deze doorgedraaide wereld zou relativeren geen scheldwoord moeten zijn, maar een medicijn.