Die Feyenoorders, even uit hun flow tegen FC Twente… Die Argentijnse miskoop van Ajax tegen PSV… Aanstellen. Theater maken. Zeiken. Er gaan stemmen op om de jankbuilen en de zeurpieten aan te pakken. Eindelijk handhaven wat al lang in de regels staat: alleen de aanvoerder mag aanmerkingen maken bij de scheidsrechter. Het més moet in de vermaledijde Schwalbe. Eén zwaluw maakt nog geen zomer, één Schwalbe is er één teveel. Dat soort mooiweerpraatjes, oh, wat zijn we toch goed bezig. Allemaal slappe hap. 

Wat moet er dán gebeuren? Lijfstraffen? Publiekelijke terechtstelling voor iedereen die er op het voetbalveld een Neymarretje uit gooit? De schandpaal uit de mottenballen halen voor alle tuimelaars, crepeerders en andere stervende zwanen? De tong uittrekken in geval van schelden en foeteren? Nee, iets wat nog veel pijnlijker is: alle voetballers verplichten om voor iedere wedstrijd te kijken naar beelden van de WK-finale rugby tussen Zuid-Afrika en Nieuw Zeeland. Ik dacht zaterdagavond: toch even zien wat er in dat Parijse Stade de France allemaal gebeurt. Normaal schakelt mijn tv om half elf automatisch over naar de samenvattingen van de eredivisie. Nu ook, maar binnen drie minuten was ik terug in Frankrijk. Even alle clichés er doorheen jassen. Keiharde botsing, bebloede koppen, meer verband om schedels en ledematen dan ze in veldhospitaal MASH ooit bij elkaar hebben gezien, afgerukte oren die tussen twee scrums nog snel even aan ‘t hoofd worden genaaid… Dat kennen we allemaal wel. 

Wie pas echt indruk maakte was zo’n oermens van Zuid-Afrika. Moest met geel tijdelijk van het veld omdat hij een tackle iets te hoog had ingezet waardoor z’n schouder tegen de kop van een Nieuwzeelander beukte. Kon de Springbokken – tot dat moment met een man meer – lelijk opbreken. En wat deed het heerschap? Woest worden op de leiding? Provocerend langzaam het veld verlaten? Nee, hij sprintte naar de kant en ging daar woest zijn op zichzelf. Dat beeld in voetbalkleedkamers blijven herhalen, net zo lang tot de jengelende en scheldende tuimelaars doen wat ze al lang hadden moeten doen: walgen van zichzelf.