Aardbeien met een toefje slagroom op Wimbledon… Fossiele stempeltjes op een stukje papier zonder welke een Elfstedentochtwinst geen waarde heeft… Tradities zijn er om innig lief te hebben.

Nou ja, innig lief… Het is kwart over drie in de nacht van Oud & Nieuw. Ik lig op een luchtbed in de woonkamer, als baken van rust voor m’n doodsbange adoptiehond, van het soort Griekse slettenbak. Onverlaten hebben hun hardste knallen bewaard voor dit goddeloze tijdstip. De trillende hond kijkt me aan met vragende ogen vol angst.

Waarom?

Dan moet je ‘t zo’n asielzoeker toch gaan uitleggen. Dat het hier gaat om Hollandse tra-dí-tie: iedere hersenloze gnoom moet in ons polderland vuurwerkbommen kunnen laten ontploffen waar ze zelfs aan het front in Oekraïne voor terugdeinzen. Deze avond lijkt het rond huize Dijkstra op de stranden van Normandië tijdens D-Day, met zoveel oorverdovende explosies dat Pieter Derks in z’n Oudejaarsconference – nog zo’n nationale traditie – nauwelijks is te verstaan. Dat is dan wel weer een geluk bij een ongeluk: daar mis je als mens buiten de linkse bubbel weinig aan.

Om zes uur in de ochtend sta ik in het pikkedonker met de hond – die eindelijk naar buiten durft om te poepen – en denk: heeft de NOS na 70 jaar ook nog gebroken met de traditie van het Nieuwjaars-schansspringen in Garmish Partenkirchen.

‘Bezuinigingsmaatregel’, zegt de staatsomroep. Onzin natuurlijk, want zo’n sublicentie kost geen drol – de rechten van het vierschansentoernooi liggen bij Infront en Eurosport. De NOS hoopt gewoon op nationale verontwaardiging. Dat krijg je er nou van als de politiek in onze budgetten gaat snijden: weg traditie! Rijdt SBS dat publieke karretje in de poep. De commerciëlen springen slim en snel in het gat – dat kun je wel aan Chris Woerts overlaten – en voorkomen een nationale tragedie.  

Nou ja, tragedie…  Geen hond – nee, ook niet de Griekse slettenbak – is geïnteresseerd in de vraag wie van de in reuzencondooms verpakte vliegende mannetjes gaat winnen. Dat springen is louter kauwgum voor de ogen, maar wel traditie.    

Als de mannetjes gaan zweven legt de Griekse slettenbak haar kop op m’n knie. Ze hoort de vertrouwde stem van Evert ten Napel en zucht tevreden.

En oh ja: de Nieuwsjaarsvoetbalwedstrijd van de Koninklijke HFC tegen de oud-internationals – sinds 1923 traditie – gaat niet door, omdat op het veld in Haarlem een bouwtent in de weg staat.

Zo heilig zijn tradities in dit sufgeknalde land dus ook weer niet.