Dries van Wijhe – de leukste sportman aller tijden – fietste alleen op kop in één of andere kermiskoers toen hij lek reed. Geen mekanieker met een reservewiel in de buurt, dus Dolle Dries, de Keizer van het Kerkdorp, greep een achter ‘n dranghek gestalde damesfiets en won daarop de wedstrijd. In de overlevering werd het een damesfiets met kinderzitje en de kleine er nog in, want never spoil a good story by mentioning the facts en hoe groter de handicap, hoe groter de heroïek van de prestatie.

De Ethiopische militair Abebe Bikila won in Rome – 1960 – als eerste zwarte Afrikaan de olympische marathon. Gedenkwaardig, maar wat zijn goud écht onvergetelijk maakte: hij liep op blote voeten. Hoe groter de handicap, hoe groter de heroïek.

Ajax pakte 36 landstitels, maar we gaan er pas over zingen als die club ’t doet met een handicap. Op een slof en een oude voetbalschoen wordt Ajax kampioen.

In het hedendaagse topvoetbal zijn de handicaps verdreven door heel veel geld. De rijkste clubs kopen de duurste spelers, worden – Champions Leagues winnend – nog rijker en kopen nog duurdere spelers. Weg heroïek. In de Formule 1 laten de rijkste bazen de beste auto’s bouwen en zetten daarin de beste coureurs. Weg heroïek.

Totdat Max Verstappen achter ’t stuur gaat zitten.

Laten we – om zijn onmetelijke grootheid te duiden – even de link leggen met de mooiste aller sporten: voetbal. Stel: Liverpool wordt afgetekend kampioen en wordt geacht een seizoen later hetzelfde te doen met inferieur materiaal aan de voeten.

Niet de slof en de oude voetbalschoen van Ajax, maar nog erger: twee veel te ruime opapantoffels-met-een-open-achterkant die al uitschieten bij een balletje-breed. En Liverpool wint toch weer. Zó buitenaards is Max Verstappen.

Tijdens de Grand Prix van Japan werd Yuki Tsunoda 12^e. Verstappen won, in nagenoeg dezelfde – bij lange na niet de snelste – auto. Bij Red Bull moesten z’n teamgenoten Daniel Ricciardo, Checo Perez en Liam Lawson allemaal weg, omdat ze niet goed genoeg waren. Dat waren ze wel, maar in de schaduw van Max Verstappen lijkt iedereen Stoffel de Schildpad. De zeurderige ijdeltuit Lewis Hamilton? Mag de banden van Verstappen nog niet eens oppompen. Jawel, zeven keer wereldkampioen, die jongen, maar wel zeven keer in de snelste auto. Verstappen al twee van de vier keer niet.

Met een handicap een legende worden… Dan pas ben je de allergrootste.

Da’s lekker dan. Word ik door die gênante vertoning rond de vaderlandse sportprijzen-van-het-jaar genadeloos herinnerd aan een joekel van een jeugdtrauma. Jaren zestig, een theaterzaaltje in Meppel, ik als mini-acteur wijzend naar het gordijn links van het podium. ‘Kijk, daar is de postbode!’ Publiek dat lacht. De postbode duikt op bij het gordijn réchts, aan de andere kant van het podium. Daar sta je dan, als de Jan Lul van het schooltoneel.

Zo moeten die drie topsporters zich voelen, samengedreven bij een Giethoorns grachtje. Winnaars van olympisch goud van wie ik de namen uit respect niet noem, omdat de wijze waarop ze hier door de NOS te kijk worden gezet nogal pijnlijk is. Een roeier – groot sportvrouw – die staand in een wankel bootje omhoog moet kijken naar een langeafstandzwemmer – groot sportvrouw – op een bruggetje, om haar een gesouffleerd lullig vraagje te kunnen stellen. En op de wal een blinde binnenbadzwemmer – groot sportvrouw – even hulpeloos als dat schooljoch met z’n postbode. Tot ons gebracht door de NOS, om de aandacht even weg te halen bij de ongemakkelijke taferelen in Papendal, waar sportprijzen worden uitgereikt alsof het Mavo 4-diploma’s zijn.

Kan het nog treuriger? Ja. Presentator Jeroen Stomphorst die in een met kerstglitters en atleet Churandy Martina versierd golfkarretje langs donkere sportvelden tuft. Jeroen Stomphorst, de Dominee Dagsluiter van de NOS, de pratende catechisatiebril van gereformeerde jongerenvereniging Waterlandkerkje en Omstreken. Jeroen Stomphorst, die helemaal achteraan stond toen God de humor uitdeelde en nu wordt geacht om als een schijtlollige David Letterman de avond te redden. Hemeltjelief!

Even lijkt de wanvertoning toch nog een beetje de grandeur te krijgen die topsporters verdienen als de goddelijke Marianne Timmer met Hollywoodallure de Fanny Blankers Koen Carrièrreprijs uitreikt aan Ruud Gullit. Volgens mijn spionnen in de zaal zijn haar woorden even prachtig als haar jurk, maar als tv-kijker wordt de tekst mij onthouden. Eruit geknipt om ruimte te maken voor Dominee Dagsluiter in z’n golfkarretje.

Na al die nationale treurnis plaatst redactiechef van NOS Sport Roos Burgmeijer een tekstje op social media. ‘Het is een goed stel hoor!’ schrijft ze over haar team. ‘We vertelden prachtige verhalen, maakten mooie reportages en vierden de sport’. Roos plaatst er een foto bij van een omvangrijk leger stralende NOS-mensen. En dat is dan toch ook wel weer mooi. Zo kunnen we allemaal goed zien dat er bij die omroep nog heel veel valt te bezuinigen.