ZIEKTE VAN WOKE

Stel: je bent lid van amateurtoneelvereniging Tussen De Schuifdeuren uit Stompetoren en oefent je een hartverzakkking voor de jaarlijkse uitvoering van het blijspel De Bal Moet Rollen. In het dorpshuis worden al vijfentwintig stoelen klaargezet en je denkt: als er maar zoveel mensen komen.

Hoewel, als je eerlijk bent… Vijfentwintig mensen is wel veel voor een clubje dat z’n stinkende best doet, maar er eigenlijk nog niet zoveel van kan. En dan komen er allemaal vreemde mensen naar Stompetoren. Met camera’s. En microfoons. Ze zeggen dat jullie van amateurtoneelvereniging Tussen De Schuifdeuren evenveel recht hebben op een groot podium als de topacteurs Pierre Bokma en Elise Schaap. Dat jullie in theater Carré of op West End in Londen moeten staan en avond na avond rechtstreeks op de grootste staatszender van het land te zien moeten zijn. Dat toneelexperts die dat overdreven vinden amateurhaters zijn en zich schuldig maken aan dorpsdiscriminatie. Is dat mooi? Nee, natuurlijk niet. Het is wrééd. Intens gemeen.

Jij en de jouwen zullen hopeloos staan schutteren voor een miljoenenpubliek. En dan gaan die vreemde mensen met hun microfoons ook nog schreeuwen dat jullie ab-so-luut niet vergeleken mogen worden met topacteurs als Pierre Bokma, maar dat jullie wel recht hebben op een evengroot podium en wekenlange aandacht op de staatstelevisie. Dat is sadistisch en getuigt van pure haat naar goedwillende amateurtoneelspelers uit Stompetoren.

Dezer dagen is er het Europees kampioenschap vrouwenvoetbal in Zwitserland. Niveau: tussen de schuifdeuren. Kunnen de spelers daar wat aan doen? Nee, natuurlijk niet. Vrouwen zijn door de jaren heen schitterend gaan tennissen, handballen, hockeyen, wielrennen, volleyballen, schaatsen…

Maar voetbal is een ander verhaal. Heeft te maken met vrouwenheupen die echte liefde tussen voeten en bal nagenoeg onmogelijk maken. Je ziet wel eens aardige aanvallen of een aardig schot – daar kun je op trainen – maar vooral in scrimmages voor de doelen toont vrouwenvoetbal haar ware gezicht: hopeloos zwaaiende benen. Dat is niet stuitend op een bijveldje met vijfentwintig toeschouwers en twaalf koeien op een aangrenzend weiland, maar wel in een stadion, rechtstreeks uitgezonden op de belangrijkste staatszender van het land. Dat is wreed, gemeen. Pure vrouwenhaat, veroorzaakt door de Ziekte van Woke.

Gevolg: bittere kritiek van voetbalkenners op meisjes die niet hebben gevraagd om deze surrealistische waanzin. Gelukkig hebben de spelers een gave die hun voetbalkunde ver overstijgt. Buiten het veld acteren ze – voor de camera’s – overtuigend dat ze echte topsporters zijn. In die rol zijn ze betere toneelspelers dan de leden van Tussen De Schuifdeuren uit Stompetoren.